top of page
Foto van schrijver: CornelieCornelie


De afgelopen tijd hoor ik steeds meer mensen om me heen praten over klachten. En dan heb ik het over chronische hoofdpijn, rugklachten of schouderpijn. Als jij al jarenlang last hebt van hoofdpijn, of chronisch moe bent, dan ga je naar de dokter. Je gaat je laten onderzoeken, maar soms heeft de dokter gewoon geen antwoord op jouw klachten. En dan…. Ga je naar huis en ben je nog niks wijzer geworden en denk je dat je maar moet leren leven met je klachten…


Of toch niet? Ligt er een kans in al die klachten die wij hebben als mens? Ik denk het wel.  Graag wil ik een eigen ervaring met jullie delen.

Jarenlang heb ik pijn gehad van mijn schouderbladen, echt van die zeurende pijn die altijd aanwezig was. Toen ik een relatie kreeg met mijn huidige man verdween deze pijn. Toen ik bevallen was van mijn eerste kreeg ik last van stuwingen (waarom waarschuwt niemand vrouwen hiervoor?) en waren mijn borsten echt heel groot. Ik heb sowieso al wat grotere borsten, maar tijdens de stuwingen leek ik wel Pamela Anderson. Aldus mijn man. Ik vond ze afschuwelijk en was heel blij toen ze weer naar normaal formaat gingen. Maar daarna was in alle hevigheid mijn pijn in mijn schouderblad weer terug. Ik koppelde dat toen nog aan een nacht slecht slapen v.w. de stuwingen, toen dacht ik namelijk nog niet verder dan de pijn die ik echt voelde.

Toen ik jong was werd ik wel eens gepest met mijn grotere borsten. Dit omdat ze ook niet pasten bij mijn figuur, omdat ik behoorlijk tenger was. Ik ben nooit echt gepest, dus vond dit best wel lastig als puber die nog volledig in de bloei is.Tijdens mijn eigen groeiproces heb ik iemand ontmoet die mij vertelde dat mijn schouderblad pijn wel eens bij mijn trauma van mijn borsten vandaan kon komen. Daar ben ik toen mee aan de slag gegaan en kort daarna verdween de pijn. Totdat…Ik ben gestopt met roken maar daardoor best wel aangekomen. Daardoor groeien je borsten ook. Ik baal daarvan en zo ineens was daar de pijn in mijn schouderblad weer…


De betekenis van schouderblad pijn: je verbergt een deel van jezelf. AU….


Dit laat zien hoe iets mentaals zich kan gaan aarden in je lichaam. En daarmee wil ik echt niet zeggen dat alles wat ons overkomt of mankeert iets mentaals is. Maar als bijvoorbeeld een ziekte in de familielijn zit en je zoekt de betekenis van de ziekte op kun je hem vaak wel herleiden naar een familiepatroon wat zich al jaren voordoet in de familielijn.

Reiki kan veel van deze patronen bloot leggen, en vaak over de pijn praten en erkennen waar de pijn vandaan komt, kan het voor een groot deel al oplossen. Echter, als het wat dieper zit, kan Reiki hier helpend bij zijn. Vanuit Reiki kan je ook tot een gesprek komen om dat patroon te helen, of een bepaalde overtuiging los te laten. En mocht je niet overtuigt zijn? Dan zou ik vooral eens de betekenis opzoeken van het kwaaltje waar jij last van hebt…



Dit is de website waar ik veel op kijk, waar ik veel antwoorden vandaan haal. En nogmaals, Reiki is geen medicijn voor bijvoorbeeld kanker. Ook een holistische therapie is niet een medicijn voor het genezen van kanker. Maar je kan wel een heel eind komen, en uiteindelijk hebben we allemaal in ons een zelfhelend vermogen..

Als jij de ziekte als een kans gaat zien, dan kom je bij jouw kern. Wie ben jij, welke overtuiging heb jij? En hoe kan ik er voor zorgen dat ik deze overtuiging ombuig naar iets positiefs?

Een klein kijkje in het brein van mij, hoe hij werkt als jij mij verteld dat je elke dag een pilletje slikt om beter te slapen… Want dat ligt echt bij iets mentaals, dat pilletje is namelijk niet de oplossing tot betere nachten.

Liefs!

 
 
 
Foto van schrijver: CornelieCornelie

De afgelopen weken heb ik zo vreselijk opgezien tegen dit weekend. Een weekend vol met herinneringen. Ik wil er niet meer aan denken, het is er niet meer. Het is niet meer van mij, ik heb het los gelaten. Allemaal gedachtes die door mijn hoofd vlogen. Ik gaf mij zelf geen ruimte om te voelen wat ik voelde. Daardoor werd ik afgelopen vrijdag nog meer verrast toen ik moest huilen omdat ik toevallig ‘How do I say goodbye’ hoorde op de radio. Een nummer die vorig jaar in de weken voordat ik afscheid nam alleen maar werd gedraaid. Ik hoorde hem de laatste tijd helemaal niet meer en juist nu wel… Okee…. Ik laat ze wel stromen. Ik laat mijn tranen wel stromen.

‘ Tranen die ruimte krijgen worden omgetoverd tot goud…’


Vorig jaar nam ik op 28 januari afscheid van mijn vorige bedrijf. Corners Cake, tegenwoordig Sara’s Sweets. Die dag was zo mega mooi en daar denk ik nog met weemoed aan terug. Ik had mijn bedrijf verkocht en keek uit naar mijn tijd thuis, met mijn kinderen en mijn man. Als gezin samen zijn. Het opgeven van mijn grote droom was niet niks… Wat ik nu vooral heb geleerd: Ik heb het niet opgegeven, ik ben verder gegaan en mijn droom was mijn droom niet meer.


Het heeft me namelijk zoveel gebracht. 2 meiden die ik van niks naar heel veel heb weten te brengen, zij zijn ook de reden dat ik nu doe wat ik doe. Zoveel mooie mensen ontmoet, klanten en collega’s. Ik heb mijn kinderdroom waargemaakt. Dus ik probeer nu vooral te kijken naar wat het mij heeft gebracht. Tegelijkertijd vind ik andere dingen weer lastig, want door mijn groei van het afgelopen jaar kijk ik nu ook heel anders naar de situatie.


1 ding besef ik mezelf heel goed: Mijn plek in de organisatie blijft voor altijd bestaan. Wat er ook gebeurt met het bedrijf. Ken je de fontein? Water stroomt alleen van boven naar onderen. Als gezin sta je in de fontein, jouw ouders staan boven je en daarboven staan hun ouders. Jij staat (met je eventuele broers en zussen) in de bak onder je ouders. Op volgorde van geboorte. Al je lessen, trauma’s en andere overtuigingen worden van bovenaf in je bak geschonken en je kan nooit iets terug geven (want water stroomt niet naar boven). Je kan alleen maar accepteren wat er vanaf boven in wordt geschonken. Zo werkt het ook voor een organisatie. Waar je werkt is namelijk ook een systeem. Alle oude medewerkers staan in de bak van de fontein, en als oud eigenaresse sta ik er ook nog steeds in. Bovenin, te stromen naar beneden. Maar ik kan niks meer geven. Mijn tijd zit erop. En ik merk dat ik dat lastig vind, want ik wil nog zoveel geven. Maar de stroming van de fontein staat uit.


Tijd dus om een andere bak te gaan vullen, te gaan geven aan anderen, op een andere manier. Ik denk dat ik hier nog even door heen moest. Laatste stukje los laten. Voor mij lastig, maar misschien ook voor anderen. Vannacht droomde ik er nog over; de zaak was leeg, alle stoelen waren weg en ook alles was van de muren. Misschien heb ik in mijn dromen nog een beetje meer afscheid genomen. Gek was het wel. 

Ik heb vandaag mijn tranen de ruimte gegeven. Samen met mijn gezin genoten van de zon, mijn lichtje van binnen aangestoken. Een zonnetje geweest voor mijn kinderen. Mijn man pakte me net wat vaker vast en knuffelde me net wat harder. Ik liet ze stromen, ze veranderen namelijk in goud. We aten extra veel lekkers… We genoten samen.

Want de reden dat ik mijn droom overgaf waren hun. Mijn gezin. En als ik kijk naar het afgelopen jaar, wat zij mij hebben gebracht, heb ik geen enkel moment spijt. Ik koos voor mijzelf. En zou dat zo weer doen.


Kies voor jezelf. Hoe moeilijk ook. Geef je tranen hierna de ruimte, ze veranderen in goud.



 
 
 
Foto van schrijver: CornelieCornelie

Bijgewerkt op: 23 nov 2023


Welkom! Mijn allereerste blog, op mijn eigen website, die compleet anders is ingericht dan dat ik gewend ben. Jeetje, ik ben wel een beetje angstig hoor. Want wat nou als het geen mensen trekt? Ik wil zo graag mensen en zeker ook jongeren helpen. Maar misschien vinden ze mij niet, of vinden ze mij niks, of kan ik niks voor ze betekenen en bovenal… wie ben ik om te denken dat…


HO! Stop! Daar gaat mijn angst met mij aan de haal. Of te wel, mijn ego. Herkenbaar? Ik vind het doodeng, beginnen als coach. Maar mijn werkervaring is genoeg. Ik heb met zoveel mensen gewerkt, opgeleid, begeleid, gesprekken gevoerd. Dit, een coaching bedrijf, heb ik nog nooit gedaan. Maar ik denk dat ik het wel kan. Dus, ik ga ervoor. En zo is mijn bedrijf geboren.


Maar die angst is niet in eens weg hoor. De ene dag gaat dit beter als de andere. Want zeg nou zelf, als je je dag al slecht begint heeft je ego meer kans om je hoofd binnen te kruipen. En ik ga mensen helpen om hun ego buiten hun hoofd te houden, maar ook ik heb gewoon een ego. Ook ik heb gewoon een hoofd waar gedachten in om gaan. En als ik s ’ochtends wakker wordt en de kinderen beginnen de dag al met ruzie, de oudste gaat boos naar school en de jongste wil weer eens niet opschieten… Dan kom ik terug en dan denk ik: ik doe het niet goed. En daar gaat het mis. Alles wat er om je heen gebeurt zijn slechts omstandigheden. Het is niet van jou. Als het jouw niet raakt in jouw emoties, dan kan je je hoofd ook kalm houden. En natuurlijk mag het je raken, maar zorg ervoor dat het geen invloed heeft op je gedachten. Hou je ego buiten de deur, laat hem niet eens binnen, probeer elke keer die angst gevoelens uit je hoofd te houden. Zodra je namelijk je angstgevoelens binnen laat in je hoofd, dan gaat het van kwaad tot erger.

Ja, ik heb ook mijn angsten, zo ben ik bang voor slangen en ben ik angstig als ik langs water rij… Maar zodra ik angstig wordt over mijn eigenwaarde of over mijn onderneming probeer ik die gevoelens en gedachten meteen buiten de deur te zetten. Want dat is niet van mij. Deze gevoelens worden slechts gevoed door patronen. En die patronen, die moet ik doorbreken.

Dus is het zaak om die patronen te herkennen en eigenlijk meteen een halt te roepen zodra ze weer beginnen. Kan ik dat altijd? Nee, ook ik ben gewoon maar een mens…

Dus wanneer je wakker wordt morgen en je maakt je klaar denk dan positief. Merk je dat je gedachtes worden overgenomen door je ego roep keihard STOP! Laat de gedachtes niet binnen, loop naar de deur en zet je ego buiten. Begin elke dag weer positief. Jij bent het waard. Ik ben het waard. Ik kan mensen helpen. Ik heb genoeg ervaring. Mensen zullen me gaan vinden. En jij vond deze blog, dus mijn website wordt ook gevonden…


(Dat was ik… Die mijn ego buiten de deur zette 😉)

Liefs Cornelie!


 
 
 
bottom of page